Ik stam uit het pré-internettijdperk en ben me sterk bewust van de effecten die het gebruik van het internet heeft voor mijn vrijheid, veiligheid en identiteit.
Met name wachtwoorden geven me een dubbel gevoel. Mijn eerste wachtwoord(-en) bood bescherming en een wereld van mogelijkheden. Van het onbeperkt vergaren van kennis, regelen van formaliteiten tot het doen van aankopen.
Nu ervaar ik vooral hoe ik bepaald word door (de) dwang, complexiteit én kwetsbaarheid. Steeds verschuift de grens: langere en ingewikkelder wachtwoorden, dubbele authenticatie, maar ook toepassingen van biometrie. En steeds weten hackers, letterlijk en figuurlijk, in te breken op deze  technologieën.
In dit project wil ik die ambivalentie onderzoeken en verbeelden. 

Het project startte met het opvragen van (oude) wachtwoorden op social media.
Het was een grote stap om me - met deze geschilderde wachtwoorden op mijn lijf - bloot te geven in een fotosessie. De gewelvenkelder van Dat Bolwerck bood precies die atmosfeer waarmee ik mijn tegenstrijdige gevoelens tot uitdrukking laat komen.
Het project is zodanig van aard dat ik me geprikkeld voel om uit mijn comfortzone te komen. 
Intussen vormen zich nieuwe plannen om, met heel andere disciplines, vorm te geven aan het thema.

Via deze site en mijn social media accounts, zal ik mijn ontwikkelingen met u delen.

Fotografie: Ivonne Zijp

Om in dit project dichtbij de realiteit te blijven, wilde ik oude, gebruikte, wachtwoorden inzetten in een te maken beeldend werk.
Daarbij garandeerde volledige anonimiteit.

Wachtwoorden kun je zien als sleutels, welke toegang bieden tot je digitale omgeving. Daarmee wordt aangegeven dat deze gesloten moet blijven voor nieuwsgierige blikken. Zeker de blikken die niet veel goeds van plan zijn.

In hoeverre raken deze ‘sleutels’ gevoelsmatig ook aan je ‘offline’ persoonlijke leven(sfeer)?

• stelling: gehackte gegevens voelen meer als een inbreuk op mijn persoonlijke leven dan een daadwerkelijke inbraak; 
• stelling: gehackte gegevens leggen mijn identiteit – en dus mij – bloot;
• stelling: ik kan verdwijnen, maar mijn online identiteit leeft voort.

MIJN veiligheid en MIJN identiteit
Waar mijn onrust óók ligt: hoe nu verder? Hoe lang en ingewikkeld moeten mijn wachtwoorden worden om ongewenste gebruikers op afstand te blijven houden. En hoe vaak moet ik deze veranderen? Stel dat de verkeerde type mensen over computersystemen komen te beschikken met ongekende rekenkrachten. Of intelligente computers.  Dan moet het hacken toch een peulenschilletje worden.

Komt er een tijd dat een wachtwoord geen optimale vorm meer is? Wat dan? Duimafdruk en gezichtsscan doen langzamerhand hun intrede in het zakelijk leven. 
Tijdens mijn verblijf in China heb ik zelf aan den lijve ondervonden dat het kluisje in de supermarkt alleen geopend kon worden door een gezichtsscan te maken.  Weer een stap verder in het uitleveren van mijn identiteit in ruil voor ‘veiligheid’. Nog meer van mij komt onvrijwillig ter beschikking in de digitale wereld.

Nog verdergaande alternatieve systemen betreffen identificatie vanuit je hartslag, je loopje, je oor of de manier waarop je typt op je toetsen/scherm.

Al deze functies komen steeds dichter bij jezelf, je lichaam, je identiteit. Als je dan gehackt wordt of er gaat iets mis in computersystemen of je wordt verwisseld, dan ben je echt vogelvrij.